Merhaba genç kalem...

Sevdalı bir yüreğin seslenişi, hüznü düşmüş kaleme en yalın haliyle...

Darılıp, kırılmayacağınız ümidi ile 'Şiir'inizin ruhumda, ben de, bana düşündürdüklerini paylaşmak isterim izninizle..

Şiir temasına değinmeyeceğim. Bir sevda şiiri besbelli. Yüreğini, yüreğinden geçenleri dile getirmiş şair.

Dikkatimi çeken birazda g/özüme batanları demeden geçemeyeceğim. İzninizle...
Her satır sonunda (...) üç nokta kullanılması yordu okurken g/özümü. Sanki vurguyu azaltmış bölmüş gereksiz bir durma sağlamış mısralarda.

hava hüzün kokmakta...
didem yaşlar dökmekte...
bittim yâr bittim... denilmiş.
Sürekli tekrar olmadan olsa, seyreltilmiş olsaymış daha mı hoş olurmuş diye de düşündüm doğrusu..

Ve.. Şiir akışının nerde başlayıp nerde bittiğini daha çok vurgulamak adına kıt'a halinde yazılsaymış daha mı şık olurmuş ne dersiniz?

Şu dizelerde de havada kalmış anlatılmak istenilen sanki..

yoldan sesler gelmekte...

itler bile bilmekte...

bittim ey yâr bittim... denilmiş.

Denilmiş de... eee ne olmuş diyesi geliyor insanın. Yoldan ses geliyor itler biliyor peki sonra? Sonrası yok. bittim ey yar denilip kalmış. Bağlanmamış konu söz bir yere. Yoldan ses gelince mi bitmiş? Vurgu nedir ne denilmek istenilmiş çok net değil. Kalmış ortada öyle, o hissi veriyor okurken 'okuyucuya'.

Biraz daha emek verilerek yazılsa farklı çok daha hoş bir 'Şiir' olabilirmiş diye düşündüm.

Nice şiirlerinizde, şiirlerin güzelliğinde buluşulması dileklerimle..

Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz.

Saygımla...