YolcuBir kış bahar günü Bir tren kalkmış bir tek yolcuyla Bir defa düdük çalmış Ve bu tren Son istasyona kadar durmayacakmış... Her vagon ayrı bir dünya Her dünyada ayrı düğünler, hüzünler Beyaz önlüklüler son istasyonun adını haykırmış Ve trenin durmasına Çok az kalmış... Yolcu korkmamış Ürkmemiş ama sevinmemiş de Boynunu bükmüş, son hazırlıklarını yapmış Doyasıya bir dize başını koyamamış Gözleri yaşarmış Tren yavaşlamaya başlamış... Bindiği vagona dönüp bakmaya başlamış Bazen gülmüş, bazen ağlamış Bir yolcu daha beklemiş hep, gelmeyen Gözlerinde kaybolmak istemiş Tren son durağa iyice yaklaşmış... Hep bekleyerek geçmiş yolculuğu Pencereden akmış yalnız geçen koskoca yıllar Sadece kendini sıkan avuçlarını açmış Geri döndürmek istemiş bir an treni Son durağın soluk ışıkları iyice yaklaşmış... Dostluklarını, karşılıksız sevdalarını doldurmuş Rengârenk bavulları Alarak kapıya yaklaşmış Tren nerdeyse Neredeyse duracakmış... (Her insan kendi treninin tek yolcusudur.) 13/11/2006 - Turgut Uzdu (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |