sinende açar ölü çiçekler// güneşin bereketli tarlalarına yasla başını sararmış çiçeklerin ülkesinde vahaların içinden geç sessizce ve kal kuramadığın düşlerin ötesinde // imgesi zayıf şiirler düştü payına gözbebeklerine sığındığında yetim kelebekler korkularının resmi çizilir yüzünün coğrafyalarına küçük avuçların üşür denizi kundaklarken göğsün gül kokan terinden sıyrılır zaman ağır bir kurşun kokusu gök kubbeye musallat olan sen aslında hiç doğmadın çocuk !! bu yeryüzü kabuğuna sinende yatan devleşen aynalar tanıdık çizgilerinde ki suretler iliklerini şarapnel parçaları ısırırken bir sela sığınır kulaklarına ve tekbir sesleri duyulur namlunun ucunda annenin kirpiklerinde buz keser yanıklar iki kaşının arasında devrilir saflar umutlar düşerken toprağa gagalarından vurulur turnalar sen aslında hiç doğmadın ki çocuk !! ...// ellerinden tutup gezdirmedin rüzgarı //... |
nasıl da yumdu ağzımı şiir
soluksuz kelimelerim...
çocuk gibi...
kutluyorum şiiri
sevgimle...