ACIYalın ayak koşardım çocukluğumda taş toprak demeden. Ayaklarım yarılırdı, düşerdim, dizlerim kanardı. Aldırmazdım, hemen geçerdi acısı. Şimdi, düşmek istemiyorum artık. Çünkü her düştüğümde yüreğim kanıyor. Acı, kör bir kurşun gibi saplanıyor ciğerime… |