Bu siir,18 yasimdayken,sevdigim insana yazipta veremedigim mektuptur...
Simdi ise kitabimin arasinda oylece sararmis kagidi....
Siirdede oldugu gibi hayali mektup o artik...

Bomboş bir kağıt ve mürekkebi bitmiş kalemimle,
Ne seni yazabilirim,nede sensizligi bu halimle
Sana hâyâli bir mektup gönderiyorm olmayan yüzümle,
Sadece hasret yaziyor her bi cümlesinde...


Hiç yere gülümserken,ağlarken şaşiyorum kendime,
Ki hiç yere demek senin için olmayan şey bence,
Hep önümde duran hâyâli bir resmin var öylece,
Ve bakıyorsun bana gülümserken bile eksilmeyen heybetinle...


Dönüp dolaşıp geldiğim yer hep sen oluyorsun sadece,
Bu yollar kolay değil,çok zor hatta belki delice,
Kulağımda hâyâli sesin türkü söylüyor gazelsiz,bestesizce,
Diyorki o ses,acı ve ızdırapta güzel beni sevince...


Karanlıktan çok korkuyorum önümü göremeyince,
Evvelim kayıp sanki,ahirim belirsizce,
Sensin sanırım yüreğim ellerinde,
Ve bırakma beni boş mektup ile kimsesizce...