(Allah Rahmet Eylesin)

Gün sonu, yirmi beş Ekim,
Kaf dağından ağır yüküm.
Dünya bir olsa vermezdim;
Yaratandan geldi hüküm.

Nasibi bitmiş tasında,
Amansız dert yakasında.
Ölümüne tutsak olmuş;
Yoğun bakım odasında.

Nazik beden aşınıyor,
Doktorlar ne düşünüyor.
Turgut göçünü toplamış;
Yeni eve taşınıyor.

Enfeksiyon kurmuş pusu.
Boğazından geçmiyor su.
Eşi on senelik gelin;
Daha körpedir yavrusu.

Pembe yanaklar morarmış.
Hortumlar vücudu sarmış.
Şu dermansız hastanede;
Çekeceği çile varmış.

Dertler canını yakıyor,
Bir yandan dua okuyor.
Turgut dokuzuncu kattan;
Minik Elif’e bakıyor.

Yasaktır yanına girmek.
Varıp durumunu görmek.
Ziyaretine gelenler;
Bekleşiyor öbek öbek.

Doktordan halini sordum.
Ne dediyse hayra yordum.
Mevla’m ömür verir diye;
Bir umutla bekliyordum.

Hekimlerin başı serin.
Zaman kısa, yara derin.
Kötü haber harap etti;
N’olur birde müjde verin.

Istıraptan ter döküyor,
Acısı yürek söküyor.
Turgut evinin önüne;
Çeşit çeşit gül dikiyor.

Kara haber geldi yeni.
Kedere gark etti beni.
Hiç kem sözünü duymadım;
Nasıl unuturum seni.

Orta güz geldi geçiyor.
Yıkımlara yol açıyor.
Ecel hep yetkini değil;
Bazen de civan seçiyor.

Kötü dertler arınmıyor.
Yol bitince yürünmüyor.
Arkadaşları toplanmış;
Turgut niye görünmüyor?

Arabası açık gri,
Gelmez oldu çoktan beri.
Bir boşluk var yüreğimde;
Ne yapsam dolmuyor yeri.

Zehir oldu yiyecekler,
Soldu tomurcuk çiçekler.
Elif, Canan bundan sonra;
Kime baba diyecekler.

Bir çift kumru kondu dala,
Dert koymaz ki, murat ala.
Bir tanesi yaralanmış;
Diğeri yüklenmiş sala.

Turgut’a rahmet dileyin.
Canan’ına söylemeyin.
Babam nerde derse, Elif;
Soğulcak’a gitti deyin.

Takdir böyle, hüküm kesin.
Kesildi ılık nefesin.
Telefonundan arasam;
Acep duyulur mu sesin?

Tüm, Yahyalı etti sökün,
Tabutuna güller dökün.
Fatiha okuyun dostlar;
Nur dolsun mezarı yekûn.

Sağ geldi ölü gidiyor.
Ağzımın balı gidiyor.
Hakkınızı helal edin;
Turgut’un Salı gidiyor.

Yaran açılmış kanıyor,
Gözlerinden yaş iniyor.
Sabreyle ey can çiçeğim;
Rabbimiz bizi sınıyor.

Virüs bulaşmış goncaya.
Can dayanmaz bu sancıya.
İman, Kuran yoldaş olsun;
Merhum Turgut Koyuncu’ya.

Mehmet Postallı / 25.10.2010