GÖNÜL BAHÇEM
GÖNÜL BAHÇEME
sen geldin çiçeklendi bahçem allı pullu geline döndü. kuruyan ağacım yeşile döndü de her bir dalı çiçeğe bezendi, beyazlarda gelin misali. sen geldin mevsimimin zamanı değişti kıştan... bahara... ayrılığın kor ateşi söndü de yeniden hayat buldu benliğim. sen geldin hayatım hayat, hüznüm mutluluk buldu... gönül bahçemsin sevdiğim, bilesin... sen varsan çiçekleri coşkulu, ırmakları gür olur. çatısında dumanı tüter evimin en güzelinden, gökkuşağı çevreler her bir yanımı da her renginde ayrı sen, her sen de ben olurum... Münevver Erdoğmuş |
Erman Ulusoy