hüzün kokan saçlarının ruzgarında kalan bır şehirdir istanbul
en acı tebessumleri taşıyorsa içinde mavisine saklıdır aşkları.
kalabalık sokaklarında yürürken anladım kaldırımlarındaki yalnızlığı
ne yaşlar ne sözler ne terkedişler bıraktı ardında her ayak sesi....

aç karınların bedduasıyla uyanır her sabah ufukta batan güneş
saraylardan duyulur yoksulların yüreğinden çıkan iniltiler
şişede istanbulu çeker balıkçı meyhanelerinde sarhoşlar
erir boğazında zaman kirli kadehlerde yavaş yavaş..

tarihin ihtişamlı soluğuna tutunur martı çığlıkları
tutuşur düşler sararmış rüyaların avuçlarında
ne sırlar düşer kı sözlerıme yorgun ve anlamsız
dokunmak kalır geriye kar vurgunu kanatlarına...

hüzzam kokulu bestelerden dinledim istanbulun şarkısını
firuze anılar bıraktı gözlerimin gölgesine ateş ve nardan
avuçlarına bıraktım umutlarımı titrerken dudaklarıın
kim silebılır güzelliğinin ardındındaki günahlarını....

arif olgun yeşilyurt