ÖÐRETMENÝM

Henüz yedinci yaþýn aydýnlanan yazýnda,
Iþýk ýþýk gönlüme girendin öðretmenim.
Titrerken cehaletin dinmeyen ayazýnda,
Þefkatinle ruhumu sarandýn öðretmenim.

“Oku “ emri izinde alfabeyi okuttun,
Kademli tezgahýnda ilim, irfan dokuttun,
Konuþmayan dilimi bülbül ettin, þakýttýn,
Ol fidana can suyu verendin öðretmenim.

Kulak verdin kalbimin kanat çýrpýþýna sen,
Derin mana yükledin gözün bakýþýna sen,
Yön gösterdin zamanýn durmaz akýþýna sen,
Bilgiyi ilmek ilmek örendin öðretmenim.

Cehaletin karþýnda amansýz bir cenk verdin,
Yoðurup hamurumu þekil verdin, renk verdin,
O minicik dünyama kutlu bir ahenk verdin,
Bu günleri o günden görendin öðretmenim.

Belli ki imanýndan yüklenmiþsin o nuru,
Þahittir bu duruma gözlerinin süruru,
Elbet sana borçluyum yaþadýðým huzuru,
Hakk yolunda kendini yorandýn öðretmenim.

Dört bir yandan kuþattý beni bilgi denizin,
Benim yaptýklarýmla yarýna yansýr izin,
Ýster yüksel semaya, ister yeryüzüne in,
Bence cennet sýrrýna erendin öðretmenim.


Halil GÜRKAN