Ya seni sevmeyi bildim
Ya hep sende yaşamayı
Ya bir çizgi çizip kanattın içimi
Ya da bir derya serdin önüme tuz kokan, yosun kokan
Ya her şey sendeydi
Ya da sen her şeydin benim dünyamda
Ya bir adadan seslenirdin bana
Ya da beni alır o adaya götürürdün
Ya he-ce-ler-di seni oluşturan
Ya da sen senken bir heceydin
Ya sestin dünyamda öyle ellerimden taşan dem dem
Ya süstün düşümde, sadece kendime sakladığım hecede
Ya söz/dün sen ya dil/din
Beni benden taşıran, beni bana taşıyan,
Beni/sana anlatan, seni/bana yazdıran
Ben/sen evreninin şahidiydin
Ellerimden taştın, taştın
Sen, kelime/ler oldun hayat verdin söze
Kelimelerdi sevdiğim
Kelimelerdi bildiğim
Kelimelerdi seçtiğim

Yaşamımın tek gerçek şahidiydi kelime/ler
Belki de bu yüzdendi yalnızlığım
Bu yüzdendi hep en iyi bildiğim dili konuşma çabam
Bu yüzdendi bu dile kelimeler dolusu sarılmam

Şimdi yaşamın kıyısında öylece uzanıp soluklanmaktalar
Nedir bu sessizlik, nedir bu sözsüzlük…
Kamaşıklığıydı yaşamların kelimeleri durduran
Kelimeler anlatacaktı her şeyi aslında ancak
Can buna dayanacak güçte değildi henüz
Can, içe doğru yazıyordu
Can, içe doğru yaşıyordu
Can, içe doğru akıyordu
Can heceliyordu sen demek için
Can heceliyordu…