HOŞÇAKAL
rüzgar ney sesi gibi yalnızlığı fısıldıyor kulağıma
gecenin karanlığı değil ruhuma sızan yalnızlığımın karanlığı besbelli... epeydir varolan katmerli yaralar ruhuma açılan ve o sessizlikte sesimdir kaybolan biçare bir nefes boşlukta kalan yalnızlığımın şahidi ne kaldı? belki bu dört duvar, eskimiş kitaplar, ya da gönderilmemiş mektuplar... hepsi buram buram yalnızlık kokan bir deste mektup benden arda kalan. belki bir de sesini kaybetmiş nefesimin buğusu pencere camında oluşan üzerine karalanmış birkaç cümle dokunuşlarımdan armağan. bir küçük vedadır üzerinde okunan: "hoşçakal,yüreğime dokunan" "hoşçakal,asla benim olmayan..." YAMAK’DAN:) |
sevgimle.............