SESSİZ YAĞMUR
SESSİZ YAĞMUR
o kadar ağladın ki ey istanbul sen hiç duymadın hüznünden farkettim seni orada duruyordun varlığın bir su suya düştüm su akıp gitti tek teselli bütün hatıraları/nı tutuyor mavi bir sevincin hayali düşüyor/du sessizce ilk yaz şafağı gibi limanlar beklesin dursun hasretleri gözlerin. derinliğine çeken deniz sanki en son esen rüzgar saçlarının telleri/ydi ürkek ve yalnız kalbin sessiz bir yağmur ölü dudaklar gibi sokaklar zannetme ki doğmayacak güneşin güz ağacıyım ben kar yağsa da yüzüme içime şarkılar atar tebessümlerin.. mustafa kaya 18.11.2010/ankara |