ellerinin dokunduğu her yer benimdi
benim bilirdim...
teninin dokunduğu her yer
ve gözlerinin...
öyle büyük sahiplenmiştim ki
inan değildi hiç bir alemle orantılı

oysa sensizde
akıyormuş nehirler
sensizde kuşlar kanat çırpabiliyormuş
çiçekler, böcekler ve daha alabildiğin ne varsa işte.
anladım,
pencerelerin bana sonsuzluğu bahşettiği anda...

şiirler biriktiriyorum bir yığın
kime ve neye yazıldığı belli olmayan
ve hiç sahiplenmeden masayı, kalemi bırakıp,
öylece de terkediyorum,
hiçbir şeye ait olmayaraktan...
zaten her an her şey yitecekmiş gibi uzuyorum artık sokaklarda

ama sevdim seni
inan çok hemde.
şimdi pişmanlığımdan değil
böyle konuşuyorsam ulu orta.
afedersin,
senin beni sevdiğinden çok
sevgimden olsa...
ki hiçbir ölçüyü tuturamamışım zaten
bunca zamandır..
dert etme sen
kabahatin çoğu benimdi çünkü
benim.