yalnızlığım çınlattı kulaklarını
kurşun gibi çöktü bulutların karası
saldı üzerime tutsak mahkumunu
kondu yüreğimin çeperine
bir sızı saldı ki derince
Süzüldü geldi ince ince
Düğümlendi boğazım
gardiyanın ellerinde

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
Üşüdü yüreğim titrek bir mum gibi
Rüzgarda savrulan çöldeki kum gibi
Süzüldü yanaklardan yaş sicim gibi

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
açık denizlere saldığım umutlarım vurdu sahile
gelgitler mahkum etti emellerine
akbabalar saldırdı senden kalan her şeye
maviyi soldurdu karanlık eller
topladığım yıldızları çaldılar koynumdan
tozlu rüzgarları estirdiler üstüme

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
Önce gökteki mavi kayboldu birden
Sonra tozlu bir rüzgar esti her yerden
Aradım sordum haber yok ki hiç yardan

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
tılsımı değildi kelimeler sevinçlerimin
anlatmıyordu avuç içinde saklı dileğimi
ilk kez zühre doğmuyordu ilk akşamdan
kara denizlerde boğuyordu sözcükler
kemendini atıyordu boynuma soru işaretleri
ünlem şaşırmıştı konacağı dalı
kelimeler sürüklenip çarpıyordu kayalıklara
tuz basmıyordu hiçbir söz
kanayan yarama

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
yetim cümleler sığındı limanıma
senden bir şeyler getirdiler yanıma
baktım kardeştiler bendeki anıma
aldım kokladım gülüm kattım canıma

yalnızlığım çınlattı kulaklarını
Akdeniz sularına daldırdım kelimeleri
yıldızlar altında beklettim geceler boyu
güneşin doğuşunda serdim ufka
kır çiçeklerinin dallarına astım her birini hece hece
ve sana olan hasretim
ve sana olan sevdam döküldü de dudaklarımdan
her seferinde aciz kaldı kelimelerim

Abdullah Ramazan