Keşke sadakatine hayran aleminde seyre dalıp
Deniz gözlerinde enginleri seyretmeseydim
Keşke o saflığınla tertemiz,masum kalabilseydin
Bir gittin ki benden denizlere ,enginlere küstüm
Apayrıydın benim için öyle kalabilseydin keşke
Özdeşleştirmedim seni kimseyle,hep ayrı tuttum
Çayımda eriyip giden şeker gibi,suya kapıldın
Herkesle karışmasaydın ,ayrı kalabilseydin keşke
Umut raylarında herşeyi senin üzerinde kurdum
Senden ibaretti hayat kavramım,
Keşke olmasaydı
Hayatım diye başladığım her mısranın öznesi yaptım
Keşke yapmasaydım,yaptım da ne oldu
Öznesiz bir mısranın nesnesi yaptın beni
Hep devrik cümleler içinde anlamsız bıraktın
Her gece sabahlara mızrak gibi saplanan bir acı
Hep ağlayan gözler,paramparça bir kalp bıraktın.
Lokomotifi olmayan vagon gibi
Issız rayların üzerinde bir başıma kaldım sayende
Oysa ne kadar da masumdun önceleri
Ne kadar da saf,berrak,lekesiz ve ipeksiydin
Bir gülüşün vardı ki dünya gülerdi sanki
Mevsim mevsim çiçekler açardı her gülüşünde
Bütün çiçekleri soldurmasaydın keşke
Gözlerinden yaş aksa yıkılırdı içim
Öpülesi ellerin uzanırken günah dolu bedenime
Her dokunuşunda günahlarım dökülür
Nur dolardı sanki her zerreme sen diye işlercesine
Ne güzeldin eskiden
Hep seni hayran hayran seyrederdim
En yakınlarıma bile anlatmazdım seni
Bendeki seni bilmesinler diye
Ruhumdan kıskanırdım seni
İsmini anan dudaklarımdan.
Ne kadar da masumdun sen bana
Yalnızlıklar içinde hırpalanmış çınar gibiyken
Yağmuruyla öpüşen toprak gibiydi seninle yüreğim
Çiçek çiçek dolaşan arı gibi canlandım
Getirdiğin baharla
Keşke hep böyle masum kalabilseydin bana.
Uyarmak istedim kaç kere gözlerine bakarak
Sana konuşmaktan korktum,yaralı kelimeler sunarım diye
Namludan çıkan geriye alınamayacak kurşunlar adına sustum.
Alınmadı geriye çünkü geçip giden yıllar,
Sen de dönmeyeceksin
Bir gecelik günahın bedeli gibi kalmasaydın
Yüreğim el vermese de bu ayrılığa
Konduramasam da sana
Sahipsiz birlikteliğin sonucu gibi ihanetin
Şerefsizliğine verdim,GİDEBİLİRSİN.


Mehmet Zafer