İmkânı Yok
Vakitsiz açan bir gelincik tarlası gibi yüreğim
boynumu bükmüş ufuklara bakıyorum. İçimin sesi kirpiğimin nemi baharları muştulasa da yarınlara benim iklimlerim yitik yıllarım yorgun. Ne yaşadıysam bu ana kadar hep ince bir sızı olarak boynumda.. anılarım hayallerim umutlarım hep yoksul kaldılar. Şimdi başımı alıp gitsem de asık suratım kirli sakalım dağınık saçım alnımdaki kırışıklıklar boynumda buğday yanığı olacak yanımda. Bu acıyı unutmanın imkânı yok seni her düşündüğümde yokluğunun utancıyla yaşayacağım.... Mehmet Zafer |