gece y/aşar bizişimdi sen uyuyorsun… yorgun bedenini örten karanfil kokulu bir karanlığım kollarım boşluğa açılan pencere gibi sarıyorken bedenini kokun hüznüme eş kokun geceme keleş sesleri dağ ardı kaybetmek tüm unutulmuşluğu düşün yüzüme kardeş sende sevişirken tüm yitirilmiş hazlarım ellerin kaçak bir sigaranın dumanını ciğerlerime çekmek gibi şimdi bilirim kızmaktasın bana dokunmak kolay değildi oysa karanlığına diline karşı bin kelimeyle doğardım izin verseydin eğer el değmemiş ütopyana… bedenim toprak, bedenim kan kokuyor diyorsun da zaman ansız ilerliyor ruhumda sen olmayınca ve gözlerim işkencede bir faili meçhul olmaya razıyken bu neyin cakası ey gece |
gidenler ve kalanlar
galiba hep kalanlarda hüznün yükü...
güzel şiirdi
betimlemeleriyle
tebrikle
Sevgiyle kalın