hani hep ilk günü
yıllar yılı ötesi.
ekilen tohum gibi,
sevecegim demiştin.
ne oldu da degişti.
kurudu hep ç,içekler
tüm mevsimler kış oldu.
nasıl kurudu aşkın.
cevabı çok sorular,
hep gecelere kaldı.
geceler bir piç,
sabahları dogurdu.
yine geceler hakim
dogmayan sabahlara.
yanmıyor ışıkları,
tutuşan b edenlerin.
şimdi herkes bir yerde,
nerde, nasıl, kiminle,
kırılan şafakların
kırıntgıları yerde.
ben bu şartlar içinde
ihanet çemberinde
parçalanan ruhumla
artık sev emem seni.
gittin, artık hiç gelme,
arayıp, sormada hiç
görme yalnızlıgımı
bırakta parmaklıklar tek dostum kalsın benim.
gardiyan gözlerime çekerken millerini,
kör olan gözlerimi ihanetinle açtım.
sırtımda falakalar bin türküyü söylerken
ihanet türküsünü kanlı dudagım söyler.
isa gibi gerildim,sevdan çarmıhlarında,
çakılan her çivide bir parçam ölüyordu,
bin çivide çakıldım, çarmıhlara gerildim,
b en çarmıhlarda degil, ,hanetinle öldüm,
ben b u ölü ruhumla, asla sevemem seni.



atilla durukan