...

Öyle bir sensizlik çöktü ki şimdi,
Bana düşüyor gidişine dair şiirler yazmak..


Vardın ya bir zaman,
Daha dik duruyordum hayata
Yarışırdı başım en yüksek dağlarla.
Tuvallere resmettiğim en mutluluğum sendin
Sesindi akan serin ırmaklardan
Ruhumu dinlendirdiğim en yeşil ormanım
Kimseciklerin keşfetmediği yıldızımdın...



Artık yaşantımın da rengisin,
Bu tabloya sensizliği sürüyorum
Bir karanlık işte bilmezsin,
Ne gökyüzü var ne yıldızlar
Ne de güneş ışıtmakta yüreğimi
İçine başka rengi almıyor
Açmıyor kararan ufukları…



Ve ;
Yüzüme geçirdiğin demir bir maskedir yokluğun.
Damla damla kanımdan çektiğin
Yarınlardı,umutlardı,sevdaydı.

Değil mi ki yüreğime açılan yara sevdandan yanadır
En acılı en yaralı yerimden vurduğunu bilmiyorsun…
Sanki yüreğim kupkuru bir daldı
Üzerine basarak umursuzca yürüyüp gittiğin
Ki; duymadın bile kırılırken sesini.
Gittiğin o yollardan parçalarımı topluyorum
Su gibi berrak temiz bir aşkı büyütürken
Köküne kibrit suyu döküp kuruttuğun
Damarlarına acıları zerk ettiğin umutlarım…



Ayrılığın kor ateşinde ısıtıp bulanık suları
Yıkadılar yüreğimi de,yine silinmedi izlerin
Kefen yaptılar tertemiz hayallerimden,
Umutlarımı sıyırıp fakir fukaraya dağıttılar.
Kabrimdeyim artık;
Kapkara toprakları örttüğünden beri üzerime.
Bir buz kesiyor, kavruluyorum bir
Yılanlar,çıyanlar delip geçiyor etimi
Aldırmıyorum...
Ne gecelerinde bir sızıntısı şavkın
Ne de bir damlası güneşin
Metruk bir âlem işte bilmezsin,
Anlamazsın da,niye vardır sevda kabirleri
Gömmek için mi bir yüreği
Bu aşk ölülerinin avazlarını susturmak için
Bir çukura mı atılırlar sanırsın?



Bana bir sensizlik çöktü ki şimdi,
Bana düşüyor dönüşüne dair şiirler yazmak...



Git diyorum
Git...
Yüreğime yine bela olacaksın
Kemiklerini sızlatma bu aşkın,
Zamanların en yorgunu,
Denizlerin en ölüsüyüm …


Hülya Lila BOZKURT
Ölüdeniz/Fethiye