İNSANLIĞI MEZARA
Dilinde hak lisanı, elinde var kalemi
Bende bireyim deyen insalara üzüldüm. Bilgeyim ùlemayım der yanıltır âlemi İnsanlığı mezara koyanlara üzüldüm... Beşerin saflarına uygun adım giderler Hiçbir şeyden habersiz, her şeyden pay isterler Gereğini bilmeden sevgiden söz ederler Tadamadan sevgiyi doyanlara üzüldüm.. Biri var ömrü billâh yüreğinden aç kalmış Biri var insanlığın hayâllerine dalmış, Biri var her şeyini çorak iklime salmış İnsanlık libasını soyanlara üzüldüm.. Atar tutar haybeden dili ıslak yerdedir Sözleri kendince mey, dudakları bâdedir. İnsan olmakta cahil küstahlığı sâdedir Söylenmemiş sözleri duyanlara üzüldüm.. Mevla yakın eyledi bu şahsın kendisini Taklit eder gibiydi, cihan efendisini Daha bastıramazken bel civarı nefsini Erdemliler yerine sayanlara üzüldüm... İnsan gibi giyinir insan gibi dolaşır, Eline kalem almış her olaya bulaşır, Ezer iyi niyeti hedefine ulaşır İmam bilip ardına uyanlara üzüldüm Ayser ÖZBAKIR Aramızda bulunan ve Mümin kul abidesi gib gözüküp, her türlü haltı işleyenlere... |
Kabuk tutsun yaramız, hiç durmadan kaşıma,
Sehvi secde yaparken, taş yağdırsa başıma,
Kalbimi kör bıçakla, kıyanlara üzüldüm.
Hep arttı eksilmedi, şuaraya saygımız,
İthamlardan isnattan, çekincemiz, kaygımız.
Dostlar için serilir, gönül denen yaygımız,
Matkaplarla yüreğimi, oyanlara üzüldüm.
Zarar ile kapattım, çıktım ben o dükkândan,
Çoktan geçip gitmişim, mazideki mekândan,
Nasıl taviz vermişim? Edep ile erkândan,
O tarafı unutsam, bu yanlara üzüldüm.