En nadide çiçeklerden adını aldın,
Oysa hiç biri gelmedi dile,
Aslında uzundur eteğinde,
Ama hep eksik eteğinle anıldın….
Bazen düşlerin yoruldu,yarım kaldın.
Düşleyecek bir yer aradın,
Durgun gördüğün her koyu,
Sığınacak liman sandın….
Kadın…yanıldın…..

Ya bir pamuk tarlasıydı evin,
Sanki koptu kopacak,
Hayata tutunduğun pamuk ipliğin,
Ya karanlık bir mekan,
Bitmek üzre olan hayatın,
İlmeğini çektiğin o yalnız an…
Ürkek bakışınla can yaktın,
Sevgide hep yandı canın,
Gözlerde nazar oldu tenin,
Bakışına bulandın şehvetin,
Kadınlığa yazılmış acımasız kaderin…
Kadın…yanıldın….

Tanrıçalar benzetildi sana,
Doğa imrendi doğurganlığına,
Bir başına takılmadı taç,
Ve bütün doğa sana muhtaç,
Sebebsiz berdellere oldun sebeb,
Tahta beşiklerde kertilere kazındı kaderin,
Törelere kurban verildin,
Oysa günahlarında yalnız değildin,
Yüreğin çığlık attı ne çare konuşmadı dilin,
Sen bu dünyada kendin bile değildin,
Kadın: hiç yaşamadın…

Dünya senin ekseninde dönerken,
Sen kendi etrafında bile dönemedin,
Kaburgasındanmı yaratılmıştın hani,
O giderken sen iki adım gerideydin,
Ne yüreğin vardı dağları oynatacak yerinden,
Senin kadar çekmedi hiçbir şey,
Zalim kaderinden….
Kadın:yorulmadın,bıkmadın,usanmadın….

Yüreğine ekilen şefkat,gözlerindeki masumiyet,
Söyle nedir bu bu kadar teslimiyet,
Haline şükrettin etmedinki şikayet,
Çağ seni anlayacak anlıyorda nihayet
Kadın: kendini anlatamadın…..
Hep yarım kaldı arzuların,
Sadece arzulandın,
Sevgi geçmedi çok kez kapından,
Sen yinede kapını araladın,
Kadın:yalnız kaldın…

Yaradan cenneti koydu ayak altına,
Cehennemden farksız yaşamadın,
Eş oldun,ana oldun,kadın oldun,
Çok yerde bir eşya gibi bir hiç oldun,
Kadın:yandın.yıkıldın,yakıldın yarım kaldın….
Çünkü kadındın….

DUDU BAYRAM 14 10 2010