Son Sayfa Eskizi
Ben meğerse
Mevsimler sürecek bir uzaklığı mühürlemişim dudaklarımla Dilimi damağımı kurutan bir küfürbaz yalnızlığı Dönüşü belirsiz şehirlerarası gidişlerin merakını Yüzon kilometrede sabitlenen bir yokluğu… Dişlerimi protezleyen Gözlüklerimi çiftleyen Gülüşlerimi yere eğen Coşkulu sesimi kurak derelere çeviren… “Beni böyle görme!” bahanesiyle Kış, bahar, işte sonunda yaz da geçti dedirten Akıl budayan gecelerde sevgiliye inleyen. “Ya sen ne haldesin ey yar?” demeyen Bir karanlık kuytuda kalakalmışım Meğerse ben. |
megerse öleymis o'da bilmiyodu belki.
bosver sen de! demek ki öylemis.
son sayfada kalan siir. tebrlr