GÜLİZAR ABLA
*Gülizar Abla
Eri harpte kalmış, kendisi dul du. İnançlı, imanlı, ihlâslı kul du, Evinin avlusu, rengârenk gül dü. Çalışır dururdu, hem de tarâbla, Nekadar temizdi Gülizar abla... Evinin önünde bir derin kuyu, Çekerdi çıkrıkla, tertemiz suyu. Temizlikti onun en güzel huyu, Yıkardı avluyu, hergün bu âb/la Ne kadar temizdi Gülizar abla... Yolu da yıkardı, kuyu suyuyla, Dut/u kestirmişti kir korkusuyla. Örnekti herkese, temiz usuyla, Bahçede uğraşır taşla, türabla Ne kadar temizdi Gülizar abla... Düşmezdi süpürge elinden asla Dolaşır avluda, kovayla, tasla. Mümkün mü cama değ, kir ile pasla Yola kadar kovar kürek ve sapla Ne kadar temizdi Gülizar abla... Yola izmariti hiç attırmazdı. Kapının önünde çöp sattırmazdı! .. Gelene geçene laf ettirmezdi, Duvarda dururdu teneke, tabla Nekadar temizdi Gülizar abla... Kapının mandalı sessiz açılır. Köpek bağsız ise geri kaçılır. Kapı aralanır, yavaş geçilir Girersen içeri ancak çorapla Nekadar temizdi Gülizar abla... Yazın kuraklıktan yollar tozardı. Rüzgâr pavkurttukça, yele kızardı Pabucun sürüsen, fenâ bozardı. Mümkün mü ki geçmek, utla, rebabla Ne kadar temizdi Gülizar abla... Tüm mahalleliyle hısım olmuştu. Temiz hanımlara, isim olmuştu. Kalplerde asılı resim olmuştu. Komşular bakardı, hep tas kebapla Nekadar temizdi Gülizar abla... Ereğli-1968 Halil Şakir Taşçıoğlu |