Yârimin kirpiklerinden sıyrılıp
Baktım da kendime
Geçmişim yokmuş benim
Geleceğim zaten beyhude...

Meğer ne kadar da
Meyilliymişim ben yârime
Bilmezdim...
Kalbim hiç sönmeyen
Çerağmış onun gözlerine...

Şimdi
Avuçlarıma sakladığım sefilliğimi
Leyla’mın yollarına döktüm ben
Leyla’m ezsin diye beni...

Yârimin...
Yüreğine mecnun olamadıktan sonra
Çöllere olsam ne fayda...


Ey...
Gözlerinde nakış nakış İstanbul örülü sevgili
Sensiz yarınıma bakıyorum da
Sanki her şey ağyar
Seni seven bendim kadınım, İstanbul’un boğazında
Değildi martılar...

Kendimi bile bulamazken dilaltı çığlıklarımda
Ben senin nefesini bulmuştum
Son nefisime bir çığlık kala...

Şimdi
Gözlerine sürülmeyi özledim desem
Ki...
Demeye amade zaten dillerim

Lakin...
Kirpiklerinden süzülmüş bile afakım
Tellerinde sen yoktun
Kırıldı benim sazım...

Ben bir şiir beslemiştim içimde
Yalnızlığından kaçıp yılların
Sayfam hep sen koksun isterdim
Kalemim sen
Harflerim sen...

Yazsam şimdi bir kalemde seni
Acaba ellerimde sen kokar mı?
Sıyrılıp sensizliğin sarhoş kokusundan...

Nasılsa ben alıştım gözlerinden yokluğunu içip
Kör kütük sarhoş olmaya...

Hadi
Sıyrıl yalnızlığının köhne dünlerinden
Durma
Seni içir bana gözlerinden...