Beni Bulduğun Yerde Duruyorum
Beni bulduğun yerde duruyorum
Yalancı takvimlere kanmışım Uzanmışım tepinmişim Yıldızları yorgan sanmışım Bir hasret çırası elimde Kırık kelimelerim yol alır sana doğru Nokta düşürülmemiş hikâyemin sonu Beni bulduğun yerde duruyorum Düşmemişken son yaprak alnıma Saatler çalışır izinsiz hep bir sonraya Beni bulduğun yerde duruyorum Öyle bıraktığın gibi Çok uzak çok yakın Durağı yokmuş ayrılığın Yalnızlıktan başka Hüzünlü bir ıslık düşüyor dudaklarıma Bir ılık sonbahar yalnızlığımda Dizginsiz arzular koşuyorum Soluk soluğa Beni bulduğun yerde duruyorum Karanlıkla süzülüyor içime Ellerine kına türküsü mü yaksam İliklenir parmakların parmaklarıma Nisan’ın yağdığı bir günde Beni bulduğun yerde duruyorum Hasret büklüm büklüm Bakır renginde sularda ıslanırım Bir de başimda duman duman efkâr Hicret eder sonbahar Harelerine yüzümün Sele vurmuş bütün renklerini gece Gündüz açar elbet kendini Üstümde karanlık dökülür de Uzatsam elimi girdap Üşüyorum düşüyorum Beni bulduğun yerde duruyorum Gel artık Uzan uzandıkça başucuma o zaman Otur iç mısralarımdan Şiirlerim damlasın dudaklarından Düşsem kollarina be gülüm Saçlarını nisan yağmurlarıyla yıkasam Hiç bıkmasam Okşasam Okşasam Faruk Civelek |
Harelerine yüzümün
Sele vurmuş bütün renklerini gece
Gündüz açar elbet kendini
Üstümde karanlık dökülür de
Uzatsam elimi girdap
Üşüyorum düşüyorum
Beni bulduğun yerde duruyorum
hep kaldığımız yerde durur duygular güzel şiirdi...saygılarımla.........