Hayat çemberinin merkezi diye bildik
Sonsuz yarıçaplar keşfettik yürümelerimizle
Adı konulmayan merkezkaçlar yaşayarak
Kırılgan zamanlara asılmayı denedik
Yüreğimiz elvermese de yağmurla sınanmaya
Eylül günlerinin artığı hüznü sarmaladık
Görmezlikten gelinen yanlarımızı koyduk ortaya
Emanet taşınılan yüzlerimize aşina olmadan
Ayrılış haberiyle sarsıldı ruhum.



Hayatlar arası benzerlikler oranı sabit kalsa da
Kutlu paralellikler arz edilir sende dik kesişen
Sensizliğe taşınan eşyürekler adına
Dikeylikten yataylığa geçiş serüvenini
Kendi kendine yaşar insan.


Son alışverişidir hayatın
Toprağı havalandıran dikdörtgenler prizması
Sonsuzluğa açılan pencereye dönüşür
Yüceliğin sarnıçlarına konuşlanır ruh.