İBRAHİM ERYİĞİT


Göçmen kuşların sesi çarpıyor pencereme
Çöl ayazı saklı kanatları
Çırpınca kum doluyor avuçlarıma
Bahara koşan çocuklar yok sokaklarda

Kanadı yırtık bir yarasa çığlığı
Sarıyor dünyanın her yanını
Ertelenmiş kitaplara kapanış
Dost yüzüne ekli özlem bir de
Ekran görüntüsünde donuyor

Tatil gibi ama tatil değil
Seyahat parselli gelecek
Akıp gidiyor dijital âlem
Yapay zekâ kaplı atmosfer
Saçlarım ıslanmayacak bu baharda

Odalara hapis adımlarım
Soyut pranga mâni sokağa çıkmaya
Balkondan göz kırpan bahar
Sadece ellerimi ıslatıyor yağmur
Ölümün sarkacı enlem boylam dinlemiyor

Pergelin sivri ucu kalbimde
Sonsuz yarıçaplı çemberler çizer
Çembere teğet doğrunun adıdır ölüm
Teğetin eğimini sorsalar bilemem
Ölüm anını imler değme noktası
Açılır göğün demir kapısı
Kapanır üstüne karantinanın
Umudun kanadına tutunur aşk