Acımış/acıtılmış hüzünlerde olan sevmiş/sevdalı 'Yürek' 'Şiir' der ki; Ey hayat yaşattıklarınla öğrettin ki 'acı çektikçe büyüyor(muş) insan' . Büyürken pişip, acı çekip, yaralanıyormuş yüreği.. Beni ben olmaktan çıkardın. Düşünce gönül yalnızlığa mevsimlerim oldu hazan. Buğulu gözlerle bakar oldum yarınlara. Ne tutunacak umudum kaldı ne de düşlerim.. Sessizliğimin çığlıklarındaki sesimi duy!
Ey sevgili yokluğunda meğer herşey ne çok anlamsızmış.. Alıp başımı bambaşka bir yere gitmek istiyorum. Tüm yaşanmışları/anıları/seni, herkesi herşeyi çıkartıp bambaşka bir yerde başka fiillerin öznesi olmak hatta bazen tüm yaşanmışlıkları yaşamamış saymak/olmak istiyorum.. İsterim istemeye de, bilirim nereye gidersem, ne yaparsam yapayım ardından yüreğimde bıraktığın bu iz, bu boşluk kolayına dolmaz, kolayına silinmez. Ve bilirim ki, hayat denilen benden götürdüklerini bana asla geri vermez...
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz Sn. Şair..
Saygı ve sevgilerimle..

sera. tarafından 9/25/2010 3:04:40 AM zamanında düzenlenmiştir.