Sen ne kendini bilmez, iki yüzlü birisin,(*)
Senin gibi melun’dan aş isteyen namerttir.
Sen gibi hayasızdan Allah bizi korusun,
Senden ağzıma damak, diş isteyen namerttir.

Diyormuşsun arifim, ben şairin başıyım,
Ben ki aşk bahçesinde öten bülbül kuşuyum,
Ben her şeyden haberli yüce bilge kişiyim,
Senden kalfa, çıraklık, iş isteyen namerttir.

Dolaşırsın gün be gün nefsinin ardı sıra,
Senden ne arif olur, ne de yanan bir çıra,
Yaşlı gönül atını bırakmışsın bozkıra,
Karanlık gecelerde düş isteyen namerttir.

Haberin yok bilirim hiç aruzdan vezinden,
Gidiyorsun bilesin sen nefsinin izinden,
Ara sıra dinlesen vicdanı en azından,
Senden bırak doluyu boş isteyen namerttir.

Sen kimsin be arkadaş, kimdir sana el veren,
Bir mehtaplı gecede demet demet gül veren,
Kendi çalıp söyleyen pabuç gibi dil veren,
Senden üçün yanına beş isteyen namerttir.

Şöyle yüzüne bakan kellifelli bey sanır,
Her tarafı yemyeşil, sular akan köy sanır,
Karanlıkta yol veren on dördünde ay sanır,
Kalsam yalnız başıma eş isteyen namerttir.

29.08.2010 Kütahya

(*) Sağda solda ileri geri konuşan, kendisi ve birkaç arkadaşı hariç tüm şairleri aşağılayan kendini bilmez birisine ithaf olunur.