Halka umut aşılardım zaman zaman
Beyaz pirâhen giydirdiler nâgehân
Ne bileyim umut etmeyi yasaklamış/mış Sultan…




Fitne-fesat girdi artık hayatımın ferine
Kendine sarıl yavrum benim yerime
Yüreğimin kiri bulaşmasın alınterine...





Ey benim dinmeyen gözyaşlarım!
Bir kanunun telinde beste olaydın
Yarimin gönlüne haber salaydın...




Halk arasından tam ilk ceylan evlenecekken
Ceylanı bir avcı vurmuş
Saati ayrılığa kurmuş...




Yıldızlar filiz vermiş çekirdek gibi
Aydınlattı ruhumun sevincini
Bir bilsen ne de rahat içimi…





Gözler faltaşı gibi açılır
Yanar iki zarif meşâle gibi
Yandıkça yakar emanet taşıyan sahibini




“Yaş yetmiş iş bitmiş “ derler eskiler
Oysa ki benim yaşım yirmi
İşimse çoktan bitti!



Tarihi sahte tarihçilerden öğreneli
Adımız zalim oldu çiçeğim
İnsanlığımız tarih...


Dursun Tiftik
(1992/2002)