odun
ben her bahar açar
her kış sararan bir eğri dalım baharda açan yeşil yapraklarım heyecanla saklar eğriliğimi kışın kimse bakmadan yüzüme kimse duymadan ağladığımı baharı çekerim ellerimle sen beni baharda görmüş olmalısın yeşil elbiselerimle dallarımda nazlı ve taze halimle hayat fışkıran meyvelerimle görmüş olmalısın şimdi ben kışımın soğuklarında buruş buruş kabuklarımı arkasından ağladığım yeşil yapraklarımı sarılığına bırakıyorum zamanın ve gidiyorum kimbilir hangi sobada odun olmaya yanmaya yanmaya |
nasıl da çeker insanı yüreğinden kendine
bir şöminenin başında
kırmızı şarabın yanında
....... varken