VE AŞK SOLUYOR
İzin silinmek isterken benliğimden,
Yaramın acısı yayılıyor ruhuma birden. Her dem;günün yarısına hakim oluyor ay,güneşe rağmen, Ve kırılıyor kalem... İzlerimde kalan yanların isli, Ölüp ölüp dirilirken,ölmeyen yanlarımdan tiksiniyor ruhum, Ve yine zulamda ruhun, Her an ölüm yalnızlığına mahkum! Gönül yangınımın son avazında hayat. Çalınıyor avuçlarımın arasına sakladığım çocuk, Saf yanlarım köreliyor, Büyüyor intikam nöbetleri, Gece üç beştende öte... Toprak taze tohum vermiyor Gülün kokusu bitiyor, Acıtmıyor dikenler. İğreti bir yanı var her gelen baharın Ne çiçekler kokuyor bu kentte Ve aşk soluyor...! |