ISTANBUL sende ahımı aldın...
Düşüyorum, kalkıyorum
Elim, yüzüm... yara bere.. Daha kabuk baglamadan gidişlerine Ben, Yine düşüyorum sensizligimin tam üzerine... En acı yerimden kanıyorum, Yine, Ardından biriktirdigim sözlerim diziliyor bogazima Harf harf sustugum... Kelime kelime yutkundugum Gelipte dilimin ucuna, Bir türlü düşmeyen, Ki gururumdan "Dur gitme"lerim bile hep lal... Sen bir adım gittin Ben bin ah susturdum içimde Yerin dibine girdim bu şehrin Istanbul sende beni kendine hapsettin..!! Sen yürüdün, Ben ardına düştüm, Ki gururumdan Ardına düşüşlerim bile Geri gidişlerimdi... Aslinda "HAYIR" demeliydim... "Dur gitme, Kal orda, Dur, Bir adım daha öteye gitme bensizligin Henüz bitmemişti sevmelerim..." Ki Gururumdan, Kesilmişti sesim... Simdi, Dilsiz bir sevdanın peşinden koşturmaktayım, Ayaklarına deydikçe ayrılık izleri, Ben, Hep geri adım... Ve Istanbul’a küsüyorum son zamanlar Son elvedayı bile yakıştırmadı bana bu şehir, Kalbimi attıgı yerden terketti. Paramparça bir halde, Topladım kalbimi Hala acıyor... Hala kanıyor... Vurgun yemiş beynim, Aklının tamamını bu şehirde kaçırıyor, ISTANBUL sende ahımı aldın... .............by esr@yıldırım |
kaleminle...
istanbul olmadan şiirde olmazdı...
aklının tamamını kaçırmayacağın şehirlere...