Çocukluk
Yağmur çiseledi başından aşağıya
İçine düş girmiş bir çocuğun Misket oynarken kirlenmiş ellerini Allah Baba’ya açtı Allah Baba bir güzel temizledi Sakınası yanı yok hiç bir çocukluğun Yoksul çocuklar da güler Zengin çocuklar da ağlar... Kar yere düşmezdi çocukluğumuzda Tutardık havadayken ağzımızla Bir parça katık ekmekle Karı pekmeze katıp yerdik Sanki bitmeyecek olan geceyi yer gibi Ardı sıra dinlemeye koyulurduk Yasak bir dilin masallarını La fontaine duysa bunları Yakar bütün kitaplarını... Bir öğle ikindisi Hava da güzelken hani İğri iğri dolu düşer Çocukluğun kırmızı toprağına Saksıdaki çiçekler boyun bükerken Kuş yuvaları yerle bir Ölür yavrular ki Kediler bayram eder Ama çocukluk böyle de güzel... Yağmur Kar Dolu Ve çocukluk... idris doğu seydi... |