Gar
İçimiz bizi her defasında garip bir hüzünle
Bir tren garına götürüyor Günün herhangi bir saatinde... Ve sonra gar memurunun kansıksanmış yüzüne alıştırıyor bizi Mavi bir tebessümle İçimiz hala garip bir hüzünde... Oysa ilk gençliğimizin ilk çağlarına götürüverse Ağız dolusu gülmeler geçer Çocukluğumun ’haylaz serçeler’ine... ids.. not: (’ ’) kısmı şair Serkan Engin’den alıntıdır... |