Onun olmayan şehirden
Kuzeyi mahşer
Güneyi tenha bir pencereden...
Baktı!
Geceye gerdan olmuş yanlızlığın
Karanlık bir kolyesiydi şimdi.
Gözleri sabahı yakalarsa,yerine konacaktı.
içinde haritası olmayan,
korsan bir sevdanın sandığına.


Uykunun etrafında dönüp duruyordu.
Ama o...
Uyanıktı işte.
Aklının en kuytu yerlerinde bile geziniyordu,
Can bildiğinin sözleri.
Yalan demişti kız ona,
Yalancısın sen!
iki hecede katil olmuştu.
Bit-ti!...

’Peki ya onun yalanları’
diye geçirdi içinden.
’Sindiremesem de gönülde,
Her defasında kırık bir kalple,
Affedişlerim onu.’

Derken ışıklar yandı.
Arkadaşı çalmadan kapıyı,
O gözlerini kapadı.
Ortalığa düşmesin diye,
Şuurunu kaybetmiş gözyaşı!
Nasıl bir sabaha uyanacağını bilmeden...
Uyur gibi yaptı.
Ve bundan sonra...
Hep öyle yapacaktı.

GÖKÇEN BAŞTİN