KARANLIK
onlar nasıl mermidir,
sağlı sollu yediğim. kendime yediremediğim, içime sindiremediğim yerden. ne yürek yeter çıkarmaya, ne alın teri. ne duymak isterim ne inanmak. unutmak isterim, o kanserli sözleri. artık gitmeyi düşünüyorum, aynı yerde kalarak. ve yok olmayı... görünürde kalarak! bundan sonra, bana düşen... trafosu olmayan bir gönül köyünde, karanlığa alışmak. çünkü... benim gönül evime, hiçbir zaman elektrik girmeyecek! GÖKÇEN BAŞTİN |
yüreğinize kaleminize sağlık