Hüzne İsyan
Hüzün;
Karanlık, dipsiz, kör bir kuyu Açmış kollarını oracıkta Öyle sessiz, öyle kendinden emin Uğrak yeri aşk vurgunu yüreklerin. Bekleme beni ey hüzün! Kapılmayacağım davetkar karanlığına Acımasız kolların saramayacak ruhumu Rüzgar olup savuramayacaksın beni çöp misali Atamayacaksın uçurumlardan Dalga dalga vuramayacaksın kayalıklara Yüreğim esirin olmayacak Gezdiremeyeceksin pazarlarda Kazma döven nasır tutmuş ellerim Tutunmayacak tek bir dalına Başımdaki yazma gözyaşı silmeyecek. Bekleme beni ey hüzün Gökkuşağı çıkacak az sonra Hem tuttuğum dilek var daha kayan yıldızda Umutlarım var beyaz Güneşi gören gözüm Mis kokulu portakal çiçekleri misali rüyalarım Bekleme, bekleme beni ey hüzün isyanlardayım. |