yıllar önce verdiğin
resmine baktım bugün
sen böyle miydin?

her teli farklı kokan rengarenk
ve upuzun saçların...
ağlayınca bir başka güzel olan,
gülünce annesinden elma şekeri parası
alan bir çocuk gibi
mutluluk doluşan gözlerin...
tebeden bakılınca
defterimize çizdiğimiz kalpleri süsleyen,
sıraya dizilmiş kan damlası kirpiklerin...
aya ismini veren hilal kaşların...
seni seviyorum dediğimde utanan kulakların,
kızarmış bir çember oluşturan öpülesi yanakların...
ve nefesinden süzülen tüm sözlerin annesi,
geceyi aydınlatan dişlerinin örtüsü
o pembe dudakların...


yıllar sonrası şimdi...
nasıl değişmişsin bir bilsen,
yanımda olsan da
bu halini bir görsen...


saçların değişmiş;artık her teli,
çekmecemin naftalinli kokusu,
her biri aynı renk rüzgarın buğusu
ve boynu bükük bir dal gibi kamburumsu...

gözlerin değişmiş;ister ağla ister gül
ne fayda,bakılmıyor işte...

kaşların ve kirpiklerin değişmiş;
neresinden bakarsan bak aynı,
her teli ucu bitmiş bir kalemle atılan noktalar gibi,
hangi göz bakarsa baksın,
dibine ölüm denmiş dipsiz kuyular gibi...
bir de ay artık beğenmeyip değiştiriyor
kaşlarından aldığı hilal ismini...

kaç kez seni seviyorum dedim utanmadı kulakların,
yine çember oldu ama bu haliyle
hiç öpülesi değil yanakların...

dudakların da değişmiş;anneydi ölmüş,
yine dişlerini örtüyor da rengi bükülmüş....

şimdii...

söyle bana bir karede nasıl bu kadar değiştin,
sakladığım o daracık yerde,
seni bu denli değiştiren kimle seviştin,söyle eyy yâr...
ya da sus,bir kare değişmez ya,gözüm ihtiyar...