bir söz dedi
bugün sevdiğim bana
naz makamında
yalnızca ben anladım dediklerini
bir de kendisi

bakarak gökyüzündeki yıldızlara
ürkek bir karaca indi suya
gözlerim toprağa kilitlenmişti
yüreğim bildi yanımda olduğunu daima

müjdeli bir haber aldım yâr’in sesinden
oysa kilitlenmişti çoktan damarlarımdaki kan
nedendir bilmem bu kadar çok sevinmem
terke karar verdim hemen taşındım bu şehirden

sustu eşya sustu mekân zaman ağladı
yâr’in sözlerinde sanki biraz da hüzün vardı
değildi naz değildi kavuşamamak ihtimali
inleten şu başıboş kalbimi
gözlerine değemeyen gözlerimdi

masum bir genç koşarak geçti hatıralarımdan
ben miydim yoksa o hasrete doyamayan

yalnızlık yutkundum yetim bir mazi titredi sesimde
melaldi küflü bir hançer gibi saplanan ciğerime

biliyorum bitecek her ayrılık bir gün
gecemiz gündüzüne kavuşacak
elemler firar edecek ruhlarımızdan
sisli bir akşamüstünde dünyanın
yeryüzü gökyüzüyle buluşacak

hiçbir şey aynı kalmaz şu âlemde
kederi sevinç sevinci hüzün izlemede
iyileşir elbet yaralanmış gönüller
kavuştuğunda sonsuzluğa
hafızamdaki kadim yara şimdilik taze

sevdiğim bugün bana bir söz söyledi
naz makamında
kendisi biliyordu söylediklerini
bir de ben anladım yalnızca