Bir akşamın sessizliğinde yağmurun hırçınlığı
O kadar barizdi ki, şaşkınlık atık gayri kabildi
Bir söz dinlemesi imkânsız fütursuzca akıyordu
Kızmıştı, hiddetini kusuyordu, toprağı açıyordu

Ancak bu semt bir gece konanların mekânıydı
Açlık ve sefillik hat safhada, hastalık revaçtaydı
Sahipsiz olan çocuklardı, hiç dirençleri kalmadı
Gözlerden akan yaşlar sakindi, yağmurun aksine

Bu sabiler kızgın değillerdi, yalnızca çaresizlerdi
Anneleri evlerine dolan yağmur sularını atarken
Çocuklar kıyafetten arîlerdi, tenleri büzülmüşlerdi
Elerinin tersiyle burunlarından döküleni silerlerdi

Telaş hat safhada, karanlık pek yakında şahindi
Masum yüreklerin takipçisi olan hissiz avlanandı
Yaşamak adına kovalayandı kaçanı anlamayandı
Var olmak adına canı pahasına şefkati unutanlardı

Nihayetinde hepside birer candı, yaşamak için vardı
Yaşatan, bilinmeyenler esrarında bulunan bir inançtı
Çaresizlikte çok yaklaşılan, varlıkta unutulan imandı
Zülcelaldi, hâkimi mutlaktı, rahmetin sahibiydi kimdi

Nefis kadar önemsenmeyen, acı kadar bilinmeyendi
Oysaki halk edendi, kuvvetin yegâne sahibiydi verendi
Erteleyendi, mühlet için şefkati serendi, her şeyi bilendi
Zerrelerin sahibiydi, güzellik için verendi, aşkın öznesiydi

Mustafa Cilasun