İçimde bir çocuk titremesi yağmurda,
Gecenin fotoğrafında karanlık bir manzaraydım…

Hep eski günlerden bir alıntı gelip gidiyordu beynime ansızın,
Yalan diye kendime avuntular biriktiriyordum… susuyordum.
Tam başlamıştım yarıdan yaralarımı sarmaya yeniden.

Sonbahar gibi… son düşen yapraklar gibi,
Yılgınlaştı bedenim yığılmışlığın yılgınlığına…sorulara cevap oldum
Malum oldu düşüşlerim düşen yapraklara,
Ağaçlar çırılçıplak bütün bedenimi üşütüyordu, üşüyordum yalnızlığıma…

Bir yağmur yine eskilerden saçlarıma düştü,
Tenime kayıp bir ürperti değimiş gibi…
Hüzün gözlerime düşen damlaları hatırlattı.
Kıyılarıma vuran sevinçlerim, dalga gibi gel-git oynuyordu benimle…

Belki aşk içimde beni kaybetmişti,
Belki adını unutmuştum o sevgilinin,
Ne kadar yenilirsem kendime, o kadar başkalaşıyordum.

Kendimi yine kendimle kandırıyordum,
Bir yalana yeni bir yalan cevap, sabaha kadar…
Ve içimde sessizlik içinde, sessizlikler çoğalıyordu,
Haber vermeden yanılgılarım beni benden alıyordu.

Birikmiş yalnızlıklarım, benden yine bana hediyeydi,
Bir akşamdan bir sabaha yükselirken güneş…

Bir akşamdan, bir sabaha tenha sessizlikleri,
Yüzümden gerçeğimi alıyordu…
Yitip bir acının varoluşunda yok oluşumu izliyordum,
Gizler gibi ölümlerimi başka kimlikler çalıyordum hayattan…