ÜZGÜN KEDİLER BARINAĞI
ÜZGÜN KEDİLER BARINAĞI
üzgün kediler barınağına düşen son kedinin ağzı mühürlü miyavlamıyor çöplükte bulduğu bir kitabı okuyor her harfi bir hücredir kitabın yalan da olsa hayat veren sayfalara bir sahafın eline düşmekti tek düşün şimdi seni üzgün kediler okusun düşle gerçek arası uçurumunda yalanlara sarılmayan boğulurmuş kediler bilmez bunu yalan da bir yılan da onlara evet dengesizdir tutunamayanlar medcezirlerin kıyıya vurduğu kurbanlar düşle gerçek arası uçurumunda dibe uçanlar tutunanlar bundan bihaber yüreğini kelepçeler üzgün kediler ruhunun kandillerini üfler bütün umutlar siyahidir bütün umutlar ağır yaralı vurur birer birer gözünü açmadan bir hançer en çok tam ortasına yakışır yaralı bir kalbin kediler bunu bilir yalnızca üzgün kediler 9 Nisan 2010 Ayşe Eren |
Dünyaya gelmek te bir tutunmanın sona erişiydi, Şairim.
Annemize tutunmuştuk dünya girdi araya, geldik hayata; dünyaya tutunmak isterken ölüm girecek araya...
Tutunmalara boşverdim, gönlüm kilitlidir SON'a...
Zaten bilirsiniz; altın düşmekle çamura, düşmez değerinden aşağıya.
Bırak, tutunduklarını sansınlar.
Yakında anlayacaklar!
Şiirden çok şeyler düşünebildim, teşekkürlerimle.