Her sabah güneşle beraber,
Öter kuşlar, cıcıl, cıvıl.
Sanki çalar, saat gibi.

Çoban köpeğimiz havlar,
Avludaki sürü hazır,
Kalk gidelim, der gibi.

Anamın sesi duyulur, derinden.
Oğlum! gidiyor, çobanlar,
Geç kaldığımı ima eder gibi.

Bahçelerde kırlarda dolaşırım.
Koyun, kuzu, kuşlarla oynaşırım.
Ben çocukluğumu özlüyorum.

Tozlu topraklı yollarda,
Gazel olmuş, yapraklar üstünde,
Kaygısız yürüyüp koşmayı özlüyorum.

Biçilmiş arpa, buğday tarlasında,
Destelenmiş saplar arasında,
Bıldırcın kovalayıp, tutmayı özlüyorum.

Harmanlarda at ile döven sürmeyi,
Koşarak gidip arıklarda çimmeyi,
Ben çocukluğumu, köyümü özlüyorum.

Köyümüze gelen, katırlı çerçileri,
Sepetlerinde getirdikleri üzümleri,
Şimdi, o yediğim meyvelerin tadını özlüyorum.

Ben şehirden bıktım, usandım.
Adam oldum da ne yazdım.
Ben çocukluğumu, köyümü özlüyorum...





Cahit Karaç