Nostaljik Hayat

Ne güzeldi,
Çocuklukta anamın,
Sıcak kucağı,
Bir kedi gibi,
Yatar uyurdum.
Hiç doymazdım.
Hep bir özlem’le,
Koşar, sarılıp, kucaklardım.
Elinden tutup,
Gözlerine bakınca,
O küçücük yüreğim,
Sevinçten, pır pır ederdi.
Sanki uçacak kuş gibi olurdum.
İçim içime sığmazdı.
Doymadım, anama.
Nasıl geldi, geçti,
Onca yıllarım.
Hani nerde kaldı.
Çocukluğum, gençliğim,
Hani orta yaşlılığım.
Dedem, babam gibi.
Ben de yaşlanıp,
İhtiyarladım.
Özledim.
Çocukluğumu.
Anamın, babamın
Elimden tutuşunu.
Özledim, bahçelerde;
Koşup, oynayışımı,
Dallardan koparıp,
Yediğim meyvelerin, tadını.
Her halde artık, sona geldim.
Şimdi daha çok özledim.
Harman zamanı,
Toprağa yatak serip,
Yatıp uyumayı…
O, günler, şimdi,
Çok gerilerde kaldı...
Biz o, günlerin,
Şimdi hatıralarını yaşayıp, yaşatıyoruz.
Demek ki, günlerde eskiyormuş...

29.04.2014
12/12/2018
Cahit KARAÇ