Mahşer
Çığlıklar inleşir sessiz kalan mezarlardan
Yer altında binbir mahşer Ve yağmurların ıslaklığı kemik kemik ıslatırken Bir çiçek biter ölü toprağında Yaşamak durgun sularda yorgun akan bir nehir gibi Rüzgara yenik düşen bir mum gibi Elbet vardır bir bahar, yeşerecek çiçekler beklerken Elbet vardır üstümüze yanacak bir kandil Vurgundur şimdi bir gece yarısı gelip de yüreğime dokunan Bir mahşer, bir kıyamet bu kader Ey sensizliğin de üstünde olan bu yalnızlık Kuşatır kainatımı örümcek ağlarıyla Ve bir şair yiter gece karanlığında Son şiir yazılmuştır artık Orhan Veli’de boğulur rakıda, mırıldanırken en güzel şiirini Yaşamak karanlık, yaşamak yalnızlık, yaşamak ey en ağır vebal Şimdi yaşamak bir tufan. |