"Uğuldayan, çığlıklara dönen bir rüzgar kadar üşüyorum şimdi. Geceye sığınıyorum günü görmemek için. Sigara küllerine sarıyorum antik yalnızlığımı, yine de hep üşüyor, üşüyorum… Hep olur olmaz zamanlarda düşüyorsun aklıma. Çekip gidiyorum kendimden bir martı yalnızlığına. Sokaklar kadar boş ellerim ve keder tenhalığında düşlerim. Gülüşümü bulamıyorum,

Dingin bir aşkın esrikliğinin evrelerinde, kalbimdeki intihar izlerini saklamak için, hüzünden bir maske takıp yüzüme, kat ediyorum senden bir anı bulunmayan şehrin sokaklarını.ne aradığımı, nereye gittiğimi, bilmeden. Senin kayıp olduğun bir dünyada Gittiğinden beri, şehrimde kuşlar nereye sığınacaklarını bilmiyorlar akşamlarda. Ve kuşların gittikçe azaldığını da kimsecikler fark etmiyor.

Zaman kekemeleşiyor. Adını asıyorum gönlüme kurduğum darağaçlarına. Ölen hep ben oluyorum, adın bedenim oluyor ansızın."