İstanbul da bir melankoli...

Gece karanlık, yalnızlık yaman,
Duvarlar konuşmuyor ki;
Sesim yine sessizlikte yankılanan,
Gece soğuk karabahtım aman,
Dünya dönüyormuş dışarda,
Kalbimde sensizlik ağlayan,
Deniz mavi mi hala?
Gökyüzü gri olmalı,
Yağmur yüklü mü bu mevsim de bulutlar?
Benim can diye, tenimde sakladığım,
Karalar bağladı mı sizin oralar?
Renkler solmuş gözümde,
Sukut ağlar içimde,
Söyleyin canlı biçareler
Yaşarken ölmek yazılmış mıdır size?
Çilekeş bir derbederim şimdi
Özlenir mi ölüm, can taşıyan beden de?

Herşey ne kadar boş ve anlamsız,
Gül hala kırmızı mı?
Bülbül aşık mı inler mi hala güle?
Gözyaşım ah..! sende terkettin,
Bir ikimiz kalmıştık bu yaban elde,
Şimdi yoksun AŞKIM gibi,
Anladım sende ondan yanasın ,
Sende işkence,
Söyleyin yarın güneş doğacak mı?
Seherde dualar kabul olacak mı?
Bir pay alsa bu aciz kul duadan,
Belki kabul buyurur YARADAN,

Şimdi siz susun,
Kainat sussun,
İçimde ki ben, oda sussun,
Yalnızlığım kalkmasın şaha,
ARZUHALİM VAR YARADANA,
Ey kalpleri kudret elinde tutan rabbim,
Derdin de dermanın da sahibi sensin,
Sana geliyorum budur muradım hayattan,
Kabul buyur katında,
Sen ayrılık dergahında ağlatma.