gece ile gündüz arasında
med cezirler dokuyordu
gündüz yaşadıklarını gece
gece yaşadıklarını gündüz
hatırlayamaz unuturdu…
adeta iki kişilik yaşıyordu…

aslında onu buna iten
farklı yaşamanın
farklı olmanın
yarattığı tehlikeydi…

farklı düşünmek ve yaşamak
yalnızlaştırıyordu insanı…
bunu çabuk fark etti

düşündaşlar, arkadaşlar
ülküdaşlar, kardaşlar
durmadan liman liman
birbirlerini arıyorlardı
bulunca rahatlıyorlardı…
ne kadar fazla olurlarsa
o kadar çok kendilerini
güvende hissediyorlardı…
kocaman devasa
makinelerden kurulu
yakıtı insandan olan
sistem dedikleri canavarın
yaşaması ve devamı için
boyuna aynılaşıyorlardı…

en çok korkup çekindikleri
farklı olanlardı…hatta
farklı giyinenlerden bile
kaçıyorlardı…

polisi, askeri,
siyasetçisi, bekçisi
amiri, müdürü,
sağcısı, solcusu
dinsizi, dindarı
avamı, alimi
şeytan görmüş gibi
kaçıp kovalıyordu
farklı olanı…

farklılığın yarattığı kaosu fark edince
oyun oynamaya başladı gündüz gece

gündüz çoğunluğun ağır kütlesine karışıyor
maskesi yüzünde, kahkahalarla gülüyor
ne kadar da mutlu görünüyor
başkası gibi yaşama kolaylığına sığınıyor
oysaki geceyi sabırsızlıkla çekiyor
ruhunda oluşmuş aksaklıklarla sızlıyor
gece içindekini onarmaya uğraşıyordu…

kurt adam gibiydi şimdi…
gündüz kalabalığa karışan bir hiç
gece olunca sokağa atılmış yalnız bir piç…
ne kadar da insan için bu durum güç.

unuttu kendini sonunda
işler gidiyordu yolunda
çocukları kolunda
gezinip duruyordu…

birde kendini, zaman zaman ziyarete gelen
yüzüne aşina olduğu, fakat tanımadığı
bir yerlerden gözünün ısırdığı
fakat bir türlü çıkaramadığı
orada, bir köşede, öylece oturmuş
kendine ne kadar da çok benzeyen
o mutsuz ve ağlamaklı çocuk silueti de
kabusu olmazsa geceleri…
ne iyi olurdu…
yaşayıp gidiyordu herkes gibi…

görüşüyorlardı aslında önceleri
adam ile çocuk
çoğunluk maskesine bürününce adam
kayboluvermişti çocuk…
adamda unutuvermişti.
İşte aşinalığı da oradan geliyordu…

güle oynaya
kovalıyordu gündüzü
yakalayınca geceyi
sanki dünyayı hüzün kaplıyordu
sıkıntınlar basıyordu yüreğini
oturup ağlıyordu…
acıları ve kederleri
ruhunu alnından öpen…
mutluluğa dönüyordu

hipotezler kuruyor
paradoksal ikilemler yaşıyordu…
iki bilinmeyenli denklemler kuruyor
eşitliğin bir tarafına kendini koyuyorsa
diğer tarafında hüzünlü çocuk, otağını kuruyordu…
ve çocuk kaybolunca kendiside sıfıra eşitleniyor
hiçe dönüyordu…
kabusundaki çocukla değer buluyor
çocuk kaybolunca, tekrar sıfırlanıyordu
böylece sonsuza kadar yineleniyordu…
var oluş ile yok oluş arasında ki
bu yolculuk son bulmuyordu…

günün ışınları, var oluşsal gerçeğini örtüyor
gecenin karanlığı, gerçeğini açığa çıkarıyordu…
adeta ölüyken diri, diriyken ölüydü…

ölüleri diriltip ayaklandıracak
hüzün dolu mistik melodilerin
mırıldanarak dilinden döküldüğü
yorgan gibi, titrek vücudunu örten
dertlerin kederlerin ve acıların volta attığı
birbirleriyle paslaşıp, kişiyi hamur gibi yoğuran
karanlık bir gecede, kalabalıktan yalıtılmış
yalnızlık duvarlarına usulca sokulup
odanın en karanlık,
en görünmez köşesine yığıldı…
hüngür hüngür ağlamaya başladı…
gözlerinden süzülen gözyaşlarını izliyordu…
gözyaşlarının oluşturduğu ince ve temiz yolda
o çocuğun ayak izlerine rastladı…
ve o anda bir karar aldı: kaçmayacaktı…
takip etmeye başladı ayak izlerini
denize çıktı…mavi koca bir denize…
çocuk kumsalda yere oturmuş
sırtını dönmüştü…denizi izliyordu…
usulca sokularak çocuğa, bir eliyle
hafifçe omzuna dokundu…
çocuk çok yavaş hareketlerle
adama dönerken adam şok oldu…
kan çanağına dönen gözleriyle
çocuk tıpa tıp adam olmuştu…
gözlerinden akan gözyaşları
denize dönmüştü…
deniz gözlerine girmişti
özenle yazılmış
bir veda mektubunun konduğu
ağzı tıpayla sıkıştırılmış şişe
çocuğun elinden maviye düştü…

adam ile adamla aynılaşan çocuk
kollarını dolayarak birbirlerine
gözyaşlarıyla denizi beslerken
ağlamaklı gülüyorlardı…
iki beden tek beden oluncaya kadar
sokulu verdiler birbirlerine
mermerden bir sütun gibi
tek bir bedene döndüler…

çocukların gürültüsü
hayatın hengamesiyle
gözlerini açtı adam…
sakin bir şekilde doğruldu
ayaklanarak pencereye doğru yürüdü
sonra pencerenin kanatlarını açarak
sağa sola koşuşturan insanları izledi
hiç kimsenin beklemediği bir anda
avazının müsaade ettiği kadarıyla
“hey millet! Bana bakın” deyince
meraklı bakışların tümü ona döndü…
“ben sizden tamamıyla farklıyım”
“beni kendinizle aynılaştıramasınız,
ben sizden tamamıyla farklı düşünüyorum
kokuşmuş yaşamlarınıza katılmayacağım
ve sisteminizi alın başınıza çalın”
diye bağırdı…

bakanlar ise “delinin zoruna bakın
zaten bizden farklısın
yeni mi fark ettin”
diye söylenerek
gülerek uzaklaşırken
adamda mutluluktan gülüyordu….