Unuttum unutuldun
Hangi gecelerde gezinirdin
Gün doğar mıydı üstüne
Açar mıydın özgürce dallarda
Aramıyorum seni uçsuz bucaksız seherlerde
Taşımıyorum vebalini
Unuttum sancılı gözbebeklerini
Unuttum tutsak gülüşlerini
Hüzünlü bakışlarını unuttum
Unutuldun desem de sakın inanma

Sen hâlâ çıkar yolum hâlâ ışığımsın
Sorumsuz günlerde
Çoban misali yokluğunu güderim
Ürperen mavice umutlarda yine seninleyim
Sen ve yeni gün
Sanki yeni bir şiir gibi hazırlanıyor
Asırlık hikâyen kirpikle göz arasına
Yine beni tutsak ediyor
Varla yok arası yorum yapmak
Öylesine zoruma gidiyor öylesine

Geçmiş günlerin sancısını unuttum
Kara mevsimler silindi
Bir güvercin tutsaklığı değil yaşantımız
Gözyaşlarımdan urgan yapıp
Yüreğimi asmıyorum gecelere
Karanlık koridorlarda kaybolmuyorum
Günün saatleri acı adına kahır öğütmüyor
Ayın çığlıklarıyla irkilmiyor sessizlikler
Utanmıyor mehtap ölü kelebeklerden
Desem de sakın inanma

Yine sorumsuzluklar yine sancılı günler
Yine endişeli zaman yine kuşkulu saatler
Umutsuz duygularla yansır karanlığa düşler
Yaşam duvar ilanlarında asılı
Meydanlarda acılar pazarlanıyor
Sevinçlerimiz çalınıyor habersiz
Yarınlar umudu değil aldanışı sunuyor
Yine çiçeksiz mevsimlere kaldık
Yine şüphelerin tutukladığı
Ayna yansımaları
Karanlığa kurulu düşler
Bağışlama reddediliyor merhametler terk ediliyor
Her yeni doğan gün suç ertesi
Giren her gece vicdan muharebesi
Sanki bu dünyada kalmadı
Hiç kimsenin yaşam hevesi
Gittin gideli değişmedi ki
Yaşadığımız yine kahır ülkesi

Yurdagül Özay